“Ik voelde het… iets klopte niet. Maar ze zeiden dat alles goed was en dat ik me geen zorgen hoefde te maken. En toen was het ineens stil. . .”
Het is een nachtmerrie die geen enkele ouder zou mogen meemaken: je baby verliezen. Maar wat als dat verlies misschien voorkomen had kunnen worden? Wat als jouw gevoel wél klopte? Wat als er eerder was geluisterd? Wat als...
Voor veel ouders die hun kindje verliezen tijdens de zwangerschap of rond de geboorte, blijft die ene vraag eindeloos rondzingen in hun gedachten: Wat als het anders was gegaan? En met die vraag komt vaak een diepe, rauwe en overweldigende emotie naar boven: boosheid.
En daar mogen we het echt over hebben.
Als het anders had gekund... maar niet zo ging
In aflevering 2 van mijn YouTube-serie Met lege handen vertel ik het verhaal van een vrouw die na een gezonde, voldragen zwangerschap van 41 weken te horen kreeg dat haar baby was overleden. Ze had eerder die dag aangegeven dat ze zich zorgen maakte, omdat ze de avond ervoor haar kindje niet meer voelde bewegen. Daar was ze ontzettend van geschrokken en dat wilde ze niet nog een keer meemaken. Ook al was het CTG nu goed, ze wilde dat de bevalling werd ingeleid. Maar haar wens werd niet serieus genomen.
En die avond werd het weer stil in haar buik . . . en bleek haar baby overleden.
Boosheid bij babyverlies is normaal – ook als het niet zo voelt
Na babyverlies komen emoties in golven. Verdriet, gemis, schuldgevoel, verlangen. En soms ook: boosheid.
Misschien herken jij die boosheid ook. Boos op jezelf, op je lichaam. Boos op de verloskundige of het ziekenhuis. Boos op het systeem. Boos op de arts of verloskundige die zei: “Kom volgende week maar terug.” Boos op de wereld, op mensen die achteloos doorgaan. Boos omdat je zoiets belangrijks voelde, maar daarin niet serieus genomen werd.
Boosheid is geen verkeerde emotie. Het is een natuurlijke reactie op onrecht, op gemis, op machteloosheid. Vooral wanneer je het gevoel hebt dat jouw verlies misschien voorkomen had kunnen worden.
Maar toch praten we er zelden over. Het is een emotie waar we ons niet goed raad mee weten en een beetje bang voor zijn.
De druk om 'verstandig' of 'sterk' te zijn
Veel ouders schrikken van hun boosheid.
Soms krijg je ook vanuit je omgeving opmerkingen als:
“Maar daar krijg je je kindje toch niet mee terug.”
“Probeer het los te laten.”
Of erger nog: “Wees dankbaar voor wat je nog hebt.”
Maar je hoeft je boosheid niet weg te drukken. Sterker nog: het is belangrijk dat je haar er laat zijn.
Waarom het belangrijk is om je boosheid te voelen
Wanneer boosheid wordt ingeslikt of genegeerd, zet het zich vast in je lichaam. Soms uit dat zich in fysieke klachten. Soms in spanningen in je relatie. Of het komt ineens op een onbewaakt moment naar boven.
Boosheid wil ruimte. Niet om je schade toe te brengen, maar juist om je te beschermen. Boosheid wijst vaak de weg naar je grenzen, naar wat je had gewenst, naar wat belangrijk voor je was. En dus, naar wat je hebt verloren.
Door boosheid toe te laten, erken je hoe diep je hebt liefgehad.
Een veilige plek voor boosheid
In rouwverwerking – en zeker bij babyverlies – is het essentieel dat er ruimte is voor álle emoties. Niet alleen verdriet of gemis, maar ook boosheid, frustratie, jaloezie en machteloosheid. En dat geldt net zo goed voor vaders of partners.
We hebben als samenleving de neiging om de scherpe kantjes van rouw te verzachten. Maar echte troost zit niet in oplossingen maar in aandachtig luisteren naar de verhalen van rouwende ouders, keer op keer op keer.
Zoals rouwexpert Manu Keirse het zo mooi zegt:
“Troosten is aandachtig luisteren zodat verdriet in woorden en tranen naar buiten kan stromen.”
En dat geldt ook voor boosheid.
Boosheid die gedeeld mag worden – met een vriend, een therapeut, een lotgenoot – verandert. Ze wordt zachter. Ze verandert niet de uitkomst van wat is gebeurd, maar ze helpt jou om verder te kunnen zonder iets in te slikken en op te kroppen wat te groot is om alleen te dragen.
Wat je kunt doen als je boos bent
Als je voelt dat je boos bent na het verlies van je baby, weet dan: je bent niet alleen. En er zijn manieren om daar liefdevol ruimte aan te geven:
• Spreek het uit. Schrijf een brief aan de arts, het ziekenhuis, je overleden kindje, jezelf. Het hoeft niet opgestuurd te worden. Maar jouw waarheid mag er zijn.
• Zoek een veilige plek. Bij een rouwcoach, therapeut of in een lotgenotengroep. Mensen die weten wat het is om een kindje te verliezen, begrijpen vaak zonder woorden.
• Laat je lichaam meepraten. Yoga, ademwerk, lichaamsgerichte therapie – het helpt je lijf om los te laten wat vastzit.
• Voel je vrij om te herhalen. Soms heb je je verhaal al vijf keer verteld. En dan nog een keer. Dat is geen zwakte – dat heet verwerking.
Voor wie dit leest en opnieuw zwanger is - van een regenboogbaby
Misschien lees je dit terwijl je opnieuw zwanger bent. En draag je de vreugde én de angst tegelijk. Misschien voelt je boosheid als iets dat je “achter je moet laten”, en heb je extra behoefte hebt aan verbinding, rust, vertrouwen.
Je wilt deze zwangerschap liefdevol en bewust beleven – niet gevuld met wantrouwen of woede. Misschien herken je dat innerlijke conflict:
“Ik wil niet bitter zijn.”
“Ik wil ruimte geven aan dit nieuwe leven in mij.”
“Ik wil verder… maar deze boosheid zit vast in mijn lijf.”
Je mag alles voelen, alles.
Dus ook boosheid, ook liefde, ook verdriet, ook hoop. Je hoeft niks op te lossen. Alleen maar toe te laten. Alleen maar te zijn met wat zich aandient en je daarin te verbinden met het nieuwe leven dat in jou groeit. Dat vraagt moed en dat is helend, zowel voor jou als voor je ongeboren kindje.
Tot slot
Boosheid bij babyverlies dat misschien voorkomen had kunnen worden, is geen teken van ondankbaarheid of zwakte. Het is een teken van betrokkenheid, van liefde, van hoe diep dit verlies je heeft geraakt.
Laat je boosheid spreken. Geef haar een stem. Laat haar bewegen, stromen, zacht worden. Niet omdat je je kindje daarmee terugkrijgt. Maar wel omdat het helend werkt: voor jezelf, en ook voor je relatie en voor een eventueel volgende zwangerschap.
Gezien worden
Deel dit blog met iemand die dit ook mag lezen. Samen maken we ruimte voor rouw, boosheid en liefde. 💛
Jouw verhaal mag er ook zijn. Neem contact met me op als je behoefte voelt om jouw verhaal met me te delen.